Stiekem slapen in het Lauwersmeergebied
Op een avond zou ik tot laat in Dokkum zijn (ik woon in Groningen) en de volgende ochtend zou ik ook weer in de buurt het stadje moeten zijn. Ik kon op en neer rijden of mijn stoute schoenen uittrekken en vrij in het prachtige natuurgebied gaan slapen.
Op de heenreis was het nog licht, heb ik de omgeving wat verkend en een plek uitgezocht op een pad. Het was mijn eerste keer dat ik zo in het wild buiten zou slapen, best spannend hoor! Mijn auto heb ik op een parkeerplaats gezet en iets verderop heb ik mijn veldbedje opgezet. Het weer was wat onstabiel, dat had buienradar ook al voorspeld. Terwijl ik in slaap probeerde de komen, gingen mijn gedachten op de loop… of het wel verstandig was zo alleen, van dat soort dingen en nog erger. Het helpt me om mijn ogen dan open te doen, wat rond te kijken en te zien hoe mooi het is. Halverwege de nacht werd ik wakker van regen. Er zit een bivakzak om mijn slaapzak, die de regen tegenhoudt. Zover mogelijk weggekropen in de slaapzak voelde ik de wind eraan trekken… het was gaaf om dat te voelen. De donkerte, de stilte, af en toe een auto of een geluid van dieren. Dat was alles wat er was. De regen ging over, kwam later nog een keer terug. En daarna was het “opeens” licht. Geweldig! Bedje werd weer opgevouwen, slaapzak achter in de auto. Met een beetje water mezelf opgefrist en zo kon de nieuwe dag beginnen na een fantastische ervaring.
Slapen tussen de basaltblokken
Het is september, 22.30 uur. Het is aardedonker op het strand tussen Westkapelle en Domburg. In geen velden of wegen is er ook maar iemand te bekennen. Leegte, onnoemelijke leegte, overweldigend. De kustlijn bezaaid met basaltblokken
Op mijn veldbed en in mijn bivakzak lig ik daar, helemaal alleen. De branding is sterk, het constante geluid wat aan lijkt te zwellen en dan toch op afstand blijft. Als ik naar de hemel kijk, is die in eerste instantie zwart. Maar gaandeweg verschijnt er enorm melkwegstelsel, zo groots, zo diep, zo wijds.
Op de zee zijn eveneens allemaal lichtjes. Schepen varen in de verte voorbij, boeien blijven hun signalen geven.
Het licht van de vuurtoren van Westkapelle komt met regelmaat voorbij.
Het lijkt alleen, maar met alles wat er is ben ik nooit alleen, zeker daar niet.
De beleving van het dennenbos
Kerstmis 2014. La Palma, Canarische eiland…Heerlijk temperatuurtje. Een bed geinstalleerd in het bos achter ons vakantiehuis, wat een lol alleen al om dat te doen… Er staat een hek rondom het 2 ha grote terrein, moet lukken vanavond.
Als ik richting bed loop galmt het hondengeblaf al door de vallei. Ze zullen toch niet over het hek komen?……. Niet veel later weet ik dat niet zo zeker meer.
Ook mooi beeld he, zo’n bed in het bos……..ik heb er niet geslapen.